Chronicles

De Hooikoorts: 1962-1965 Aan het eind van de Spoorlaan op de hoek woonde een vriendje van me Jaap Zuidweg (eigenlijk in Landweerstraat-Noord 85). We speelden zo nu en dan samen, en op een mooie dag zomerse dag (of misschien laat in de lente) besloten we, een beetje op mijn aandringen in het korenveld tegenover hun woning te gaan spelen en korenbloemen en klaprozen te gaan zoeken. Het veld lag er erg mooi bij, met aren groter dan we zelf en mooi geel van kleur. Nou, dat bleek helemaal geen goed idee te zijn geweest. Al na een paar minuten voelde Jaap zich niet zo goed, begon te snotteren en tranende ogen te krijgen. Maar ja, dat zou wel over gaan, toch? Niet echt! Toen Jaap echt ziek begon te worden zijn we maar teruggegaan. Ik heb hem zwaar moeten ondersteunen en misschien zelfs wel dragen (dat weet ik niet meer) want hij was er erg slecht aan toe. We hadden geen flauw idee wat er met hem aan de hand was. Toen ik bij hem aanbelde deed zijn moeder de deur open,

De tunnel: 1964-1965 Als kleine vrijbuiter van 8 lentes had ik de gewoonte veel buiten te spelen toen we in Oss woonden. Eén van de speelzones waar ik zo nu en dan met een buurjongetje naartoe ging was het wezenloos interessante terrein van de linnenfabriek “De Zwaluw” net tegenover ons huis aan de andere kant van de spoorlijn. En met name het braakliggend deel achter de fabriek. Ik denk dat we hier òf in het weekend òf in de vakanties naar toe gingen want we hebben nooit te maken gehad met personeel van de fabriek. Waarom dit lapje grond interessant was? Natuurlijk in de eerste plaats omdat het verboden was. Om er te komen moesten we over een 2 meter hoog hek heen met aan de bovenkant prikkeldraad. Dat moest natuurlijk een keer mis gaan en ik ben één keer met een behoorlijke jaap in mijn hand thuisgekomen omdat ik aan het prikkeldraad was blijven hangen. Natuurlijk was deze lelijke wond veroorzaakt doordat ik mijn buurjongen geholpen had hun tuin op te knappen en we daarbi

Uit eigen werk: 1974 – 1976 Eindexamen jaar atheneum. Ik kon goed met dhr. Kolmans, de Nederlandse docent, opschieten. Wel heb ik hem een paar keer verbaast doen staan. Eén daarvan wordt verhaald in deze chroniek. Iedereen moest als onderdeel van het eindexamen een stuk tekst en een gedicht voor de klas voorlezen. Na de les waarin hij dit aankondigde heb ik hem toen gevraagd of ik stukjes uit mijn eigen werk mocht kiezen. Na een paar seconden stilte kwam er een “Ja, maar ...”. Hij wilde wel eerst de stukken zien die ik zou selecteren. Een paar dagen daarna bracht ik hem de stukken. Dat waren het gedicht “Maria” en “Spreekwoordenbrei”. Nog dezelfde week kreeg ik ze van hem terug, zonder enig commentaar. Het enige wat ik te horen kreeg was “Het is in orde.”. Dat zette me nog wel even aan het nadenken. Ik heb zelfs nog even overwogen er toch maar een klassieke presentatie van te maken. Het is gelukkig wel bij de overweging gebleven. Het begin van “Maria” is in

7 april 1976 In de eindexamen klas van het Atheneum moesten we een opstel te schrijven. Gewoonlijk waren de onderwerpen van een opstel niet gemakkelijk. We handen de keuze uit een paar verschillende, en het ontbeerde me meestal aan inspiratie om er iets goeds, en vooral leuks, van te bakken. De eerste keer dat dit goed lukte was toen ik het over een geheel onverwachte boeg gooide. Mijn keuze was gevallen op: "Wie ingenomen is met zichzelf is reddeloos verloren." L.P. Boon "Karel! Karel! Verduiveld, waar zit die knul nou weer. Nooit op tijd, nooit aanwezig als je hem nodig hebt." François Maria van Duiventil tot Hoenderhok, ook wel gewoon Frans genoemd, beende woedend door de salon. François heeft de leeftijd van 27 jaar bereikt. Hij is door een erfenis zo rijk geworden dat hij prompt een paar te kleine schoenen kocht, zodat hij er zonder bezwaar naast kan gaan lopen in plaats van ze aan te trekken. Eén van de tuindeuren ging open en de

A Taste of Smell Sunday, 1 st of July 2018, after an evening with the Sons of Archery Challenge followed by a regular Sunday morning shoot, the afternoon siesta came with a big surprise. My brain, and as far as I known the brains of many, can reproduce rather accurately sounds (phrases, music etc.) and images (real life experiences or from video's). Sometimes twisting the perceived reality and perhaps even often. But these “memories” seem real or at least realistic. My brain can, with some effort, reproduce tastes also. I've no idea whether other people can do that too. Curiously though, the sense closely related to taste, i.e. smell, was up till this day out of reach. Or better, I can't remember having reproduced a realistic one. My smell is rather well developed, despite that I smoke, which very often is an argument for diminishing that capability. But perhaps it is more related to the fact that I pay attention to scents around me all the t

Still recovering from a flu during the week, I went to the opening of the Stella Maris feast in Sliema on the 18 th of August 2018. Mainly for the fireworks. While waiting for the main event to start a young couple walked by, in their mid-thirties I think. The man in style of the small yacht owner and letting you know that. Uninteresting. The woman on the other hand... In summer in Malta you can see a lot of beautiful women, young and old. And the Lady in White is one of them. A beautiful woman I mean. What drew my attention to her was her natural grace while walking and while standing still. No signs of made up behavior, simply a natural beauty. A perceived perfect balance between education and native grace. I appreciate that. She was dressed in white pants and a white top accentuating the tan of her skin. The cut of them was perfect for her body and showing an excellent taste. So far so good, special enough for noting, but not enough for a chronicle.