The Lady in White - chronicle 069



Still recovering from a flu during the week, I went to the opening of the Stella Maris feast in Sliema on the 18th of August 2018. Mainly for the fireworks.
While waiting for the main event to start a young couple walked by, in their mid-thirties I think.
The man in style of the small yacht owner and letting you know that. Uninteresting.
The woman on the other hand...

In summer in Malta you can see a lot of beautiful women, young and old. And the Lady in White is one of them. A beautiful woman I mean.
What drew my attention to her was her natural grace while walking and while standing still. No signs of made up behavior, simply a natural beauty. A perceived perfect balance between education and native grace. I appreciate that.
She was dressed in white pants and a white top accentuating the tan of her skin. The cut of them was perfect for her body and showing an excellent taste.
So far so good, special enough for noting, but not enough for a chronicle.

But what she did afterwards is.
When my eyes turned again towards her I saw her seated. It looked like she was sitting on a small stone wall. Weird. You don't sit on a dusty wall if you have white pants.
Then she slightly shifted position and it appeared that she was not sitting on a wall but on her heels.
Exactly the same way I like to sit. A relaxing deep sit, where the lowest part of your back is almost touching the ground. I can sit an hour like that without getting tired.
I don't know many people who can do that and it might very well be related to my Indonesian ancestry. Somehow related to the way my tendons are attached to my feet.

Seeing this lady sitting like that in the crowd while talking with her friends and then standing up again with the same graceful movements she showed all the time, was heartwarming.
That's how life should be: do what you want, whenever you want, without feeling obliged to follow artificial social conventions. 

Just be yourself.

My compliments Lady in White, you are a pleasure for the eye.


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Uit eigen werk - chronicle 060

Uit eigen werk: 1974 – 1976 Eindexamen jaar atheneum. Ik kon goed met dhr. Kolmans, de Nederlandse docent, opschieten. Wel heb ik hem een paar keer verbaast doen staan. Eén daarvan wordt verhaald in deze chroniek. Iedereen moest als onderdeel van het eindexamen een stuk tekst en een gedicht voor de klas voorlezen. Na de les waarin hij dit aankondigde heb ik hem toen gevraagd of ik stukjes uit mijn eigen werk mocht kiezen. Na een paar seconden stilte kwam er een “Ja, maar ...”. Hij wilde wel eerst de stukken zien die ik zou selecteren. Een paar dagen daarna bracht ik hem de stukken. Dat waren het gedicht “Maria” en “Spreekwoordenbrei”. Nog dezelfde week kreeg ik ze van hem terug, zonder enig commentaar. Het enige wat ik te horen kreeg was “Het is in orde.”. Dat zette me nog wel even aan het nadenken. Ik heb zelfs nog even overwogen er toch maar een klassieke presentatie van te maken. Het is gelukkig wel bij de overweging gebleven. Het begin van “Maria” is in
Read more

Wie ingenomen is - chronicle 061

7 april 1976 In de eindexamen klas van het Atheneum moesten we een opstel te schrijven. Gewoonlijk waren de onderwerpen van een opstel niet gemakkelijk. We handen de keuze uit een paar verschillende, en het ontbeerde me meestal aan inspiratie om er iets goeds, en vooral leuks, van te bakken. De eerste keer dat dit goed lukte was toen ik het over een geheel onverwachte boeg gooide. Mijn keuze was gevallen op: "Wie ingenomen is met zichzelf is reddeloos verloren." L.P. Boon "Karel! Karel! Verduiveld, waar zit die knul nou weer. Nooit op tijd, nooit aanwezig als je hem nodig hebt." François Maria van Duiventil tot Hoenderhok, ook wel gewoon Frans genoemd, beende woedend door de salon. François heeft de leeftijd van 27 jaar bereikt. Hij is door een erfenis zo rijk geworden dat hij prompt een paar te kleine schoenen kocht, zodat hij er zonder bezwaar naast kan gaan lopen in plaats van ze aan te trekken. Eén van de tuindeuren ging open en de
Read more

Een nachtelijke duik - chronicle 001

Een nachtelijke duik: 5-6 september 1975 Bij de NJBG hadden we, ter afsluiting van het opgravingsseizoen een avondje op Heesterakker georganiseerd. Een kampvuur, te eten en bovendien zouden we er blijven slapen. Zoals zo vaak bij het bereiden van eten op een kampvuur liep niet alles zoals we dat gedacht hadden. We stokjes waar de kip op geprikt zat begonnen te branden, verkoolden en braken uiteindelijk door. Ook hadden we wat moeite om de kip niet op de stokjes te laten draaien. Het was de bedoeling dat ze aan alle kanten gebraden werden maar dat lukte niet altijd. Stukken die eraf vielen hadden vaak een koolstof smaakje. Dat is wel even wennen! Ik weet niet meer precies wanneer we besloten te gaan slapen maar ik neem aan dat dit niet erg vroeg was. 's Ochtends, rond een uur of vier denk ik, werd ik wakker van de kilte. Er hing een dikke grondmist waarbij we maar een paar meter ver konden kijken. En het kampvuur was bijna uit! Vandaar de kou. Ik vroeg een van de an
Read more