De Hooikoorts - chronicle 006


De Hooikoorts: 1962-1965

Aan het eind van de Spoorlaan op de hoek woonde een vriendje van me Jaap Zuidweg (eigenlijk in Landweerstraat-Noord 85). We speelden zo nu en dan samen, en op een mooie dag zomerse dag (of misschien laat in de lente) besloten we, een beetje op mijn aandringen in het korenveld tegenover hun woning te gaan spelen en korenbloemen en klaprozen te gaan zoeken. Het veld lag er erg mooi bij, met aren groter dan we zelf en mooi geel van kleur.
Nou, dat bleek helemaal geen goed idee te zijn geweest.
Al na een paar minuten voelde Jaap zich niet zo goed, begon te snotteren en tranende ogen te krijgen. Maar ja, dat zou wel over gaan, toch? Niet echt!
Toen Jaap echt ziek begon te worden zijn we maar teruggegaan. Ik heb hem zwaar moeten ondersteunen en misschien zelfs wel dragen (dat weet ik niet meer) want hij was er erg slecht aan toe. We hadden geen flauw idee wat er met hem aan de hand was.
Toen ik bij hem aanbelde deed zijn moeder de deur open, en ik vertelde dat Jaap ziek was geworden en waar we geweest waren. Ze haalde hem snel binnen en klapte de deur voor mijn neus dicht. Ik stond nog even te twijfelen wat ik nu moest doen, maar ben toen maar naar huis gegaan en heb mijn moeder verteld wat er gebeurt was.
Pas veel later heb ik begrepen dat Jaap een zware aanval van hooikoorts had gehad.


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Uit eigen werk - chronicle 060

Uit eigen werk: 1974 – 1976 Eindexamen jaar atheneum. Ik kon goed met dhr. Kolmans, de Nederlandse docent, opschieten. Wel heb ik hem een paar keer verbaast doen staan. Eén daarvan wordt verhaald in deze chroniek. Iedereen moest als onderdeel van het eindexamen een stuk tekst en een gedicht voor de klas voorlezen. Na de les waarin hij dit aankondigde heb ik hem toen gevraagd of ik stukjes uit mijn eigen werk mocht kiezen. Na een paar seconden stilte kwam er een “Ja, maar ...”. Hij wilde wel eerst de stukken zien die ik zou selecteren. Een paar dagen daarna bracht ik hem de stukken. Dat waren het gedicht “Maria” en “Spreekwoordenbrei”. Nog dezelfde week kreeg ik ze van hem terug, zonder enig commentaar. Het enige wat ik te horen kreeg was “Het is in orde.”. Dat zette me nog wel even aan het nadenken. Ik heb zelfs nog even overwogen er toch maar een klassieke presentatie van te maken. Het is gelukkig wel bij de overweging gebleven. Het begin van “Maria” is in
Read more

Wie ingenomen is - chronicle 061

7 april 1976 In de eindexamen klas van het Atheneum moesten we een opstel te schrijven. Gewoonlijk waren de onderwerpen van een opstel niet gemakkelijk. We handen de keuze uit een paar verschillende, en het ontbeerde me meestal aan inspiratie om er iets goeds, en vooral leuks, van te bakken. De eerste keer dat dit goed lukte was toen ik het over een geheel onverwachte boeg gooide. Mijn keuze was gevallen op: "Wie ingenomen is met zichzelf is reddeloos verloren." L.P. Boon "Karel! Karel! Verduiveld, waar zit die knul nou weer. Nooit op tijd, nooit aanwezig als je hem nodig hebt." François Maria van Duiventil tot Hoenderhok, ook wel gewoon Frans genoemd, beende woedend door de salon. François heeft de leeftijd van 27 jaar bereikt. Hij is door een erfenis zo rijk geworden dat hij prompt een paar te kleine schoenen kocht, zodat hij er zonder bezwaar naast kan gaan lopen in plaats van ze aan te trekken. Eén van de tuindeuren ging open en de
Read more

Een nachtelijke duik - chronicle 001

Een nachtelijke duik: 5-6 september 1975 Bij de NJBG hadden we, ter afsluiting van het opgravingsseizoen een avondje op Heesterakker georganiseerd. Een kampvuur, te eten en bovendien zouden we er blijven slapen. Zoals zo vaak bij het bereiden van eten op een kampvuur liep niet alles zoals we dat gedacht hadden. We stokjes waar de kip op geprikt zat begonnen te branden, verkoolden en braken uiteindelijk door. Ook hadden we wat moeite om de kip niet op de stokjes te laten draaien. Het was de bedoeling dat ze aan alle kanten gebraden werden maar dat lukte niet altijd. Stukken die eraf vielen hadden vaak een koolstof smaakje. Dat is wel even wennen! Ik weet niet meer precies wanneer we besloten te gaan slapen maar ik neem aan dat dit niet erg vroeg was. 's Ochtends, rond een uur of vier denk ik, werd ik wakker van de kilte. Er hing een dikke grondmist waarbij we maar een paar meter ver konden kijken. En het kampvuur was bijna uit! Vandaar de kou. Ik vroeg een van de an
Read more